PH Sunrise 18 - Life celebration

Dear Dad,

Today is March 21st and you are another year more experienced, and still on this earth with me. Last night I did something I've never had the courage to do during the entire time I've been your daughter: I put the intention of actually letting you be my dad, opening up my heart to you and sharing with you all corners of my vulnerability. Maybe when I was younger I cried here and there, wanting your attention to pacify my childhood learning of pain (scarred knee, understanding temperature, or even the irrational fear of desertion so I wouldn't have to learn survival immaturely), but when I say intentional I mean my conscious desire for connection with you. I was flooded last night with harsh realizations that it's just the two of us now - being in our home in the Philippines that you and mom purchased (which she never got to live in), with Justin's and her ashes sitting in their urns on our side table waiting to be buried at our family crypt in Quezon City. It's been 18 days since we landed in the motherland and last night I decided that being strong no longer gave me strength, that I needed to share my weakness with you in order to gain it back. I love you dad. Thank you for being my rock, even when I haven't realized it. I am eternally grateful that I have your older, wiser, and healthier life with me on this earth.

With all my gratitude,

Bea

PS. I'd also like to thank you for the tagalog lessons and memories we'll share as we translate these journals together (read below).

Location: Balay Dako ("Big House") Restaurant in Tagaytay, Philippines

---

Pagsasalin sa tagalog:

PH Pagsikat ng araw 18: Mabuhay

Ngayon ay ika-21 ng Marso at ikaw ay isa pang taon na mas may karanasan, at narito pa rin sa mundong ito kasama ko. Kagabi ay gumawa ako ng isang bagay na hindi ako kailanman nagkaroon ng lakas ng loob na gawin sa buong panahon na naging anak mo ako: Inilagay ko ang intensyon na talagang hayaan kang maging tatay ko, buksan ang puso ko sa iyo at ipakita ang lahat ng sulok ng aking kahinaan. Siguro noong bata pa ako umiiyak ako dito at doon, na ninais makuha ang iyong atensyon upang patahimikin ang aking pagkamusmos sa pag-aaral ng sakit (sugatang tuhod, pag-unawa sa temperatura, o kahit na ang hindi makatwiran na takot sa pagkawalay para hindi ko na kailangang matutong mabuhay nang wala pa sa gulang), ngunit kapag sinabi ko na ito ay sinadya, ang ibig kong sabihin ay ang aking sinasadyang pagnanais na magkaroong ng kaugnayan sa iyo. Binaha ako kagabi ng malupit na realisasyon na tayong dalawa na lang ngayon - at nakatira sa bahay natin sa Pilipinas na binili ninyo ni mama (na hindi niya kailanman natirhan), at nararamdaman ang presensya nina Justin at mama sa pamamamagitan ng kanliga mga urn sa aming lamesa naghihintay na mailibing sa kanilang huling hantungan sa Quezon City. Ika labing walong araw na ang nakalipas mula noong tayo ay mapadpad sa ating inang bayan at kagabi ay napagdesisyunan ko na ang pagiging matatag ay hindi na nagbibigay sa akin ng lakas, kailangan kong ipakita ang aking kahinaan sa iyo upang mabawi ito. Mahal kita papa. Salamat sa pagiging matatag mo, kahit na hindi ko ito napagtanto. Lubos akong nagpapasalamat na kasama kita bilang mas matanda, mas matalino, at may mas malusog na buhay sa mundong ito.

Sa buong pasasalamat ko,

Bea

PS. Nais ko ring pasalamatan ka sa mga aral at pagtuturo ng tagalog para maisalin ang journal na ito.